Serwonapędy to zamknięte układy sterowania ze sprzężeniem zwrotnym, w którym sygnałem wyjściowym jest obecne położenie, prędkość czy przyspieszenie elementu wykonawczego. W układzie elektronicznym serwonapędu wartość wzorcowa porównywana jest z przetworzonym przez przetwornik bieżącym sygnałem wyjściowym i powstała w ten sposób różnica podawana jest na człon korekcyjny, a dalej na wzmacniacz. Wzmocniony sygnał trafia do siłownika (może to być odpowiedni silnik elektryczny – ang. servomotor), którego przemieszczenie jest wartością wyjściową układu. Zadaniem serwomechanizmu jest likwidacja błędów regulacji (uchybu przemieszczenia), powstających na skutek zmian wielkości wzorcowej, a więc klasyfikujemy go jako układ nadążny.
Serwomechanizm ma strukturę typowego układu regulacji, nie steruje jednak obiektem technologicznym, lecz siłownikiem w celu usprawnienia działania toru wykonawczego. Specyfiką serwomechanizmów jest całkujący charakter siłownika o dynamice nie utrudniającej regulacji, ale wnoszącej nieliniowość. Zmusza to do stosowania korektorów proporcjonalnych (regulator P), o dużym wzmocnieniu, a nawet wzmacniaczy trójpołożeniowych.
Całkujący charakter siłownika zapewnia teoretycznie zerowy błąd statyczny. Duże wzmocnienie w torze głównym poprawia nadążanie układu za zmianami wzorca, ale zmniejsza zapas stabilności. Sytuację można poprawić wprowadzając korektor/regulator proporcjonalno-różniczkujący (PD).
Serwomechanizmy są powszechnie stosowane w przemyśle, np. w maszynach działających automatycznie.